Hier en daar zijn we in het buitenland bekender dan thuis: Folkcorn, historische volksmuziek uit De Nederlanden. Of het nu een concert is in Kaliningrad (Rusland), Mörfelden-Walldorf (Duitsland), la Bisbal (Spanje) of Martal in Frankrijk, steeds drommen de mensen na afloop om ons heen, kopen CD's of vragen foto's, en gaan niet weg voordat er door alle vier leden van de groep is gesigneerd. We lijken wel beroemd! Niets is minder waar natuurlijk Maar vreemd is het wel...
Folkcorn is een semiprofessionele muziekgroep die oude Nederlandse volksmuziek speelt uit de tijd tussen plusminus 1400 en 1900, een tijd waarin de landsgrenzen anders liepen dan nu, en er ook geen copyrightregels golden. Volop raakvlakken en overeenkomsten dus tussen onze muzikale "roots" en die van België, Frankrijk, Duitsland en Engeland, om maar een paar buurlanden te noemen. Het is een van de oudste nog bestaande folkgroepen, opgericht in 1972/73, sinds 1990 in de huidige bezetting, en volop actief. Onze veeltalige website www.folkcorn.nl genereert correspondentie met liefhebbers uit de hele wereld. In 2012 is een pagina op Facebook aangemaakt.
In Nederland spelen we soms bij middeleeuwse maaltijden, de viering van zoveel jaar stadsrechten en andere activiteiten (voor die gelegenheid in Oudhollandse kostuums). Bij iets recentere historische evenementen treden we op in onze Dickens-kostuums, de kleding van speellieden eind 1800 - begin 1900. Als het historische er minder dik bovenop ligt spelen we in eigentijdse kleding. Maar ook het arbeidsintensievere werk als het voorbereiden van een nieuw programma schuwen we niet. Met verteller Walter van Wingerden hebben wij bijvoorbeeld een "vertelconcert" onder de titel "Spys ende Dranck" opgezet, waarin de verteller verhalen brengt over het boerenleven en over eten en drinken in vroeger tijden. Ook met een programma met zeevaartverhalen hebben we opgetreden. Geruime tijd geleden, in 2006, hebben we een balladenconcert uitgevoerd dat vele uren duurde, in het kader van de onthaasting. De presentatie van onze nieuwe CD Wie sal dan eind 2010 was ook weer een evenement.
Maar het zou een ongewis bestaan zijn als je hiervan moet leven. We hebben of hadden dus andere banen en doen deze muziek er naast, of andersom, maar altijd met een kritische instelling en een streven naar professionele kwaliteit. Waar we ook naar streven - heel menselijk - is af en toe een stukje erkenning, leuke mensen die voor je handtekening in de rij staan, complimenten van steengoede collega-muzikanten, en daarvoor moeten we toch in het buitenland zijn.
We zijn twee stellen, heel handig, en treden graag in het buitenland op. Tijdens zo'n concert geven we een toelichting in een taal die zoveel mogelijk aan die van het land doet denken. Soms komt het initiatief van een ambassade of een festival, soms via andere kanalen. Indien een financiële regeling tekort schiet besluiten we soms toch te gaan, als de organiserende partij of het land in kwestie ons interessant lijkt. We noemen dat dan onze "zomervakantie goodwill-tournee". Onze formule is dan als die van de oude minstreels: met gesloten beurzen, muziek in ruil voor eten, ruim drinken en onderdak.
Onze contacten komen overal vandaan: Uitnodigingen van steden die in het kader van een Europa-activiteit Nederland in de schijnwerper willen zetten, uitnodigingen voor festivals, tips van familie, geëmigreerde kennissen, hulp van Nederlandse consulaten, of bemiddeling door een onbekende fan, binnengekomen via onze website. De helft van die veelbelovende contacten wordt niks maar met de andere helft en de spontane uitnodigingen ter plaatse is toch steeds een leuke serie te maken.
Een paar voorbeelden van verschillende locaties: In Noord-Spanje speelden we in La Bisbal en Torelles de Lobregat en aan de grens op een camping in de Pyreneeën bij Prades. In Frankrijk in Druyes-les-belles-Fontaines (waar we een benefiet gaven voor het restauratiefonds van een kasteel), Sompt bij Poitiers (een drukbezocht huisconcert op een cursuscentrum annex woonhuis), Martal bij Aurillac (voor het Franse en Nederlandse publiek van een camping, en een concert voor het hele dorp bij Hollanders thuis), en in de Morvan bij de excentrieke oude 'Prinses Mimi', waar we in haar 16e-eeuwse kasteel huisconcerten gaven. Vlak daarvoor, hadden we nog als middeleeuwers spelend door de straten gelopen van het Duitse Mörfelden-Walldorf, partnerstad van onze woonplaats Wageningen, een trip die werd afgesloten met een zeer gewaardeerd en drukbezocht openluchtconcert. Al met al waren we daar zo'n acht uur achtereen in touw. Geen wonder dat een Duitse bedankbrief zei: "Ein wenig hatte ich Sorge wegen der Rückfahrt. Ihr saht so furchtbar erschöpft aus."
En dáárvoor speelden we nog een weekje in Rusland, nou ja, de Russische enclave Kaliningrad boven Polen. We hoorden daar bij een buslading semiprofs, profs en veel amateurs waaronder mattenvlechters en kantklossers, die een programma brachten onder de weidse naam "Nederlandse muziek- en cultuurdagen", een missie die nu voor de tiende keer werd georganiseerd door het enigszins idealistisch ingestelde bureau Scala uit Zwaag. Even slikken was het wel dat iedereen in de onkosten moest meebetalen in plaats van betaald te krijgen, maar we wilden per se "Rusland" meemaken. Op die veel te lange reis in die veel te krappe bus vroegen we ons af waar we mee bezig waren, maar het hartverwarmende enthousiasme van het publiek en de werkelijk drommen mensen die ons steeds na afloop omringden, vergoedden alles.
En zo ging het ook in Frankrijk en Spanje, en op onze vorige zomertrips naar Polen, Duitsland, Engeland en Midden-Frankrijk, én op onze reizen op uitnodiging naar Canada, de VS ( het Festival "Memphis in May" in 2001 en het "Western Kansas Blues Festival" in 1995), Scandinavië in 2006, onder meer Turkmenistan en Indonesië in 2007. In 2011 stonden Bulgarije en Frankrijk op het programma (na heel veel gedoe ging een geplande tour in Mexico niet door), en in 2012 Turkije. In 2013 zaten we in Rusland, in 2014 tweemaal in Duitsland, in 2015 op festivals in Litouwen en het verre Oezbekistan. Ja, ambassadeur zijn is een zwaar maar nobel vak!
Laurens van der Zee (Folkcorn)